Ilvermorny

De wraak van Gormlaith

De gelukkige, drukke familie had geen idee van het grote gevaar dat hen van ver naderde. Het nieuws dat er een nieuwe magische school was gesticht in Massachusetts had inmiddels ‘het oude land’ bereikt. Het gerucht ging dat de directrice de bijnaam “Morrigan” had, vernoemd naar de beroemde Ierse heks. Pas toen ze de naam van de school hoorde, begon Gormlaith te geloven dat het Isolt was gelukt om onopgemerkt naar Amerika te reizen, om daar te trouwen met een Dreuzel, en niet eens een tovenaar van Dreuzelouders, maar een échte Dreuzel, en een school te openen waar iedereen welkom was die ook maar een beetje magisch talent had.

Gormlaith had een nieuwe toverstok gekocht bij de verachte Olivanders, ter vervanging van de kostbare familietoverstok die al generaties lang was doorgegeven en die Isolt van haar gestolen had. Vastbesloten dat haar nichtje niet zou weten dat ze zou komen totdat het te laat was, imiteerde Gormlaith onbewust Isolt door zich te vermommen als man om zo de overtocht naar Amerika te maken op het schip Bonaventure. Ze reisde onder de naam William Sayre, de vermoorde vader van Isolt. Gormlaith kwam aan in Virginia en begaf zich heimelijk naar Massachusetts en Mount Greylock. Ze bereikte de berg in een winternacht. Ze was vastbesloten om het tweede Ilvermorny te verwoesten en de ouders (Isolt en James) af te slachten die haar ambitie van een grote toverfamilie van zuiver bloed hadden gedwarsboomd. Vervolgens zou ze haar twee nichtjes stelen, die de laatsten waren in die de heilige bloedlijn, en terugkeren naar Hag’s Glen.

Bij de eerste aanblik van het grote granieten gebouw, dat oprees uit de duisternis vanaf de top van Mount Greylock, stuurde Gormlaith een krachtige vloek met de namen van Isolt en James naar het huis. Deze vloek zorgde ervoor dat ze in een betoverde slaap terechtkwamen.

Vervolgens sprak ze een enkel woord uit in Sisselspraak (Parseltongue), de taal van de slangen. De toverstok die Isolt jarenlang zo trouw had gediend, trilde eenmaal op de bedrand naast de slapende Isolt en werd inactief. In al die jaren dat ze de toverstok had gehad, had Isolt nooit geweten dat ze de toverstok van Zalazar Zwadderich (Salazar Slytherin), een van de oprichters van Zweinstein/Hogwarts, in haar hand had gehad en dat deze toverstok een stukje van een magische slangenhoorn bevatte - in dit geval van een basilisk. De toverstok had van zijn maker geleerd om ‘te slapen’ als hem dat zou worden opgedragen. Dit geheim was van generatie op generatie doorgegeven aan elk familielid van Zwadderich (Slytherin) die de toverstok bezat.

Wat Gormlaith echter niet wist, was dat er nog twee andere bewoners in het huis waren, die ze niet had laten inslapen. Ze had namelijk nog nooit gehoord van de inmiddels zestienjarige Chadwick en de veertienjarige Webster. Wat ze ook niet wist, was welke kernen hun toverstokken hadden: de hoorn van de rivierslang. Deze toverstokken werden niet inactief toen Gormlaith haar ene specifieke woord in Sisselspraak uitsprak. Integendeel zelfs. Hun magische kernen trilden door het geluid van de oude taal en begonnen, aangezien ze een dreiging voelden voor hun meesters, een lage muzikale toon  te produceren, precies zoals de Gehoornde Slang dat doet als hij gevaar voelt.

De beide broers werden wakker en sprongen uit bed. Chadwick keek instinctief naar het raam. Daar zag hij het silhouet van Gormlaith Gaunt door de bomen naar het huis bewegen.

Zoals alle kinderen had Chadwick meer gehoord en begrepen dan zijn adoptieouders zich ooit hadden kunnen voorstellen. Ze dachten misschien dat ze hij niks wist van de moorddadige Gormlaith, maar dat hadden ze mis. Als kleine jongen had Chadwick Isolt horen vertellen over de redenen om Ierland te ontvluchten. En hoewel Isolt en James zich dat niet realiseerden, had Chadwick nachtmerries waarin hij achtervolgd werd door een oude heks die tussen de bomen van Ilvermorny sloop. Nu zag hij zijn nachtmerrie werkelijkheid worden.

Chadwick vertelde Webster dat hij hun ouders moest waarschuwen. Zelf sprintte hij naar beneden en deed het enige wat hem op dat moment toepasselijk leek: hij rende het huis uit om Gormlaith te ontmoeten. Zo probeerde hij te voorkomen dat ze de plek betrad waar zijn familie sliep.

Gormlaith verwachtte geen tovenaarstiener en in eerste instantie onderschatte ze hem. Chadwick pareerde haar vloek vakkundig en zo begonnen ze te duelleren. Na enkele minuten moest Gormlaith, hoewel ze veel sterker was dan Chadwick, toegeven dat de getalenteerde jongen goed onderwezen was. Terwijl ze vloeken naar zijn hoofd slingerde, in een poging om hem uit te schakelen, ondervroeg ze hem over zijn afkomst. Want, zei ze, ze zou er een hekel aan hebben om iemand te vermoorden van zuiver bloed en met zijn talent.

Ondertussen probeerde Webster zijn ouders wakker te schudden, maar de betovering was zo sterk, dat zelfs het geluid van Gormlaiths geschreeuw en van het duel hen niet deden ontwaken. Webster rende daarom maar naar beneden en voegde zich bij het duel dat net buiten het huis werd uitgevochten.

Het was nu twee tegen één en dat bemoeilijkte de positie van Gormlaith. Bovendien zorgden de identieke kernen van de toverstokken van de broers ervoor dat, wanneer ze tegen een gemeenschappelijke vijand werden gebruikt, hun kracht werd vertienvoudigd. Toch was de magie van Gormlaith sterk en duister genoeg om dat niveau te evenaren. Nu het duel buitengewone proporties begon te bereiken, beloofde Gormlaith hen, nog steeds lachend, genade als ze de zuiverheid van hun bloed konden aantonen. Chadwick en Webster probeerden nog steeds te voorkomen dat Gormlaith hun familie zou bereiken. De broers werden teruggedreven, terug Ilvermorny in. Muren barstten en ramen versplinterden, maar Isolt en James werden er niet wakker van. Totdat… de babymeisjes in de bovenliggende kamer wakker werden en het uitschreeuwden van angst. Het was precies dat wat de vloek over Isolt en James verbrak. Woede en magie konden hen niet wakker maken, maar het angstige geschreeuw van hun dochters verbrak de vloek die Gormlaith over hen had uitgesproken, omdat die, net als Gormlaith zelf, geen rekening hield met de kracht van liefde. Isolt schreeuwde naar James dat hij naar de meisjes moest gaan. Zelf rende ze naar haar adoptiezoons om hen te helpen, de toverstok van Zwadderich in haar hand.

Pas toen Isolt de toverstok ophief om haar gehate tante te vervloeken, besefte ze dat de inactieve toverstok net zo waardeloos was als elk willekeurig stukje hout wat ze van de grond zou rapen. Gormlaith dreef Isolt, Chadwick en Webster achteruit de trap op, naar de plek waar ze de baby’s kon horen huilen. Uiteindelijk slaagde ze er in om de deuren van hun slaapkamer open te blazen. James stond daar beschermend voor de wiegjes, klaar om te sterven voor zijn dochters. Isolt was zeker dat alles verloren was en, nauwelijks wetende wat ze zei, schreeuwde ze om haar vermoorde vader.

Een enorm gekletter klonk en het maanlicht van buiten werd geblokkeerd toen William de Pukwudgie op de vensterbank verscheen. Voordat Gormlaith doorhad wat er gebeurde, had een giftige pijlpunt zich door haar hart geboord. Ze slaakte een onaardse schreeuw die kilometers ver te horen was. De oude heks had zichzelf overgegeven aan allerlei duistere magie in een poging om zichzelf onoverwinnelijk te maken. Deze duistere vloeken reageerden nu op het gif van de Pukwudgie. Gormlaith werd solide en bros als steenkool en viel in duizend stukjes uiteen. De toverstok van Olivander viel op de grond en barstte. Het enige wat overbleef van Gormlaith Gaunt was een rokende stapel stof, een gebroken toverstok en verkoold drakenhartenbloed.

William had de levens van de familie gered. In ruil voor hun dankbaarheid snauwde William alleen maar dat hij merkte dat Isolt tien jaar lang zijn naam niet had uitgesproken en dat hij beledigd was dat ze hem alleen maar riep toen ze in doodsangst verkeerde. Isolt was te tactvol om hem erop te wijzen dat ze eigenlijk om een andere William had geroepen. James was verheugd om de Pukwudgie te ontmoeten over wie hij al zoveel verhalen had gehoord. Vergetende dat Pukwudgies de meeste mensen haten, schudde hij de hand van de verwarde William en zei hem hoe blij hij was dat hij een van de afdelingen van Ilvermorny naar hem had genoemd.

Er wordt algemeen aangenomen dat deze vleierij ervoor heeft gezorgd dat het hart van William verzachtte. De volgende dag verhuisde de hele Pukwudgie familie naar het huis om, continu klagend, zoals altijd, te helpen met het herstellen van de schade die Gormlaith had veroorzaakt. William kondigde vervolgens aan dat tovenaars te zwak waren om zichzelf te beschermen. Hij onderhandelde over een forse berg goud voor het optreden als de particuliere beveiligings- en onderhoudsdienst van de school.

De erfenis van Zwadderich (Slytherin)

Lees verder in deel 9: De groei van de school