Ilvermorny

Onder tragische omstandigheden werd Isolt uiteindelijk herenigd met haar eigen soort. Isolt en William liepen door het bos, op zoek naar voedsel, toen een griezelig geluid van niet ver weg ervoor zorgde dat William naar Isolt schreeuwde dat ze moest blijven waar ze was, terwijl hij door de bomen wegliep met een vergiftigde pijl in de aanslag.
Natuurlijke volgde Isolt zijn instructies niet op en toen ze kort daarna op een kleine open plek aankwam, zag ze daar een gruwelijk tafereel. De Hidebehind die eerder had geprobeerd om William te doden, had meer succes gehad met een paar naïeve mensen die nu dood op de grond lagen. Wat nog erger was, was dat twee kleine jongetjes daar vlakbij ernstig gewond op de grond lagen, terwijl de Hidebehind zich klaarmaakte om ook hen te vermoorden.

 

De Pukwudgie en Isolt maakten samen korte metten met de Hidebehind, die ze deze keer echt vernietigd was. Tevreden over het werk van die middag ging de Pukwudgie vervolgens verder met het plukken van bramen en negeerde het zwakke gekreun van de kinderen. Toen de woedende Isolt hem opdroeg om haar te helpen om de jongens naar huis te dragen, kreeg William een driftbui. De jongens, zo zei hij, waren al zo goed als dood. Het was tegen de overtuiging van zijn soort om de mensheid te helpen, Isolt als ongelukkige uitzondering omdat ze zijn leven had gered.

 

Verbolgen door de gevoelloosheid van de Pukwudgie vertelde Isolt hem dat ze het redden van het leven van een van de jongens als terugbetaling zou accepteren. De twee jongens waren zo ziek dat ze bang was om met hen te Verschijnselen, maar ze stond erop om hen mee naar huis te dragen. Onwillig stemde de Pukwudgie ermee in om te oudste jongen, Chadwick, te dragen en Isolt droeg de jongere Webster mee terug naar haar schuilplaats. Toen ze daar aangekomen waren, vertelde de woedende Isolt William dat ze hem niet meer nodig had. De Pukwudgie keek haar kwaad aan en verdween toen.

 

Isolt had dus haar enige vriend opgeofferd voor twee kleine jongens die het misschien niet eens zouden overleven. Gelukkig deden ze dat wel en tot haar verbazing en vreugde besefte Isolt dat ze zelfs magisch waren.

 

De toverouders van Chadwick en Webster waren met hen naar Amerika gegaan, op zoek naar een magisch avontuur. Dit avontuur kwam echter dramatisch ten einde toen het gezin het bos in was gelopen en de Hidebehind was tegengekomen. Ze kenden dit wezen echter niet en hadden het aangezien voor een Boeman (Boggart). Meneer Boot had geprobeerd om hem belachelijk te maken, met de vreselijke gevolgen die Isolt en William hadden gezien.

 

De eerste weken waren de jongens zo ontzettend ziek geweest, dat Isolt hen niet alleen durfde te laten. Het zat haar niet lekker dat ze, in haar haast om de kinderen te redden, niet in staat was geweest om de lichamen van de ouders fatsoenlijk te begraven. Toen Chadwick en Webster sterk genoeg leken om een paar uur alleen te kunnen blijven, keerde ze terug naar het bos met de bedoeling om graven te maken die de jongens ooit zouden kunnen bezoeken. Tot haar verbazing vond Isolt op de open plek een jonge man met de naam James Steward. Hij was ook van de Plymouth nederzetting. Op zijn reis naar Amerika was hij met de Boot familie bevriend geraakt. Omdat hij de familie had gemist, was hij het bos ingegaan om hen te zoeken.

 

Isolt keek toe hoe James de met de hand gegraven graven markeerden en de twee gebroken toverstokken oppakte die naast de Boot-ouders lagen. Fronsend onderzocht hij de vonkende kern van drakenhartenbloed in de toverstok van meneer Boot. Daarna zwaaide hij er even mee. Zoals altijd wanneer een No-Maj met een toverstok zwaait, reageerde de toverstok. James werd achteruit over de open plek gegooid, raakte een boom en was knock-out.

 

James werd wakker in een kleine schuilplaats van takken en dierenhuiden en merkte dat hij werd verzorgd door Isolt. In zo’n kleine ruimte was het onmogelijk om haar magie te verbergen, vooral omdat ze die nodig had om de geneeskrachtige drankjes voor de broertjes Boot te maken en om te jagen. Isolt was van plan om het geheugen van James te wissen zodra hij was genezen van zijn hersenschudding en dan zou ze hem terugsturen naar de kolonie in Plymouth.

 

In de tussentijd was het geweldig om eens met een andere volwassene te kunnen praten. Vooral ook omdat die volwassene al dol was op de broertjes Boot en hen hielp en vermaakte terwijl ze herstelden van hun verwondingen. James hielp Isolt zelfs met het bouwen van een stenen huis op de top van Greylock. In Engeland was hij steenhouwer geweest en hij maakte een handig ontwerp voor het huis. In de namiddag maakte Isolt het huis naar dat ontwerp. Isolt doopte haar nieuwe huis “Ilvermorny”, naar het huisje waarin ze was geboren en dat Gormlaith had verwoest.

 

Elke dag beloofde Isolt om James geheugen te wissen, elke dag werd zijn angst voor magie een beetje minder, totdat het uiteindelijk het eenvoudigst leek om toe te geven dat ze verliefd waren. Ze trouwden en daarmee was het klaar.