Ilvermorny

Isolt kwam in Amerika aan met een van de eerste groepen Dreuzelkolonisten (of No-Majs, zoals ze hen in Amerika noemen). Na aankomst verdween ze de omliggende bergen in en liet haar vroegere scheepsmaten achter in de veronderstelling dat ‘Elias Story’ in de strenge winter gestorven was, zoals veel anderen. Dat ze de kolonisten verliet was deels omdat ze nog steeds bang was dat Gormlaith haar zou vinden, zelfs op aan ander continent. Een andere reden was dat ze op de boot had bedacht dat ze als heks waarschijnlijk maar weinig vrienden zou maken onder de Puriteinen.

 

Isolt was vrij eenzaam in een hard, vreemd land en, voor zover zij wist, was ze de enige heks in een straal van honderden, misschien zelfs duizenden kilometers. Haar opleiding van Gormlaith had haar echter niets geleerd over de inheemse Amerikaanse tovenaars. Na enkele weken alleen in de bergen te hebben rondgezworven, ontmoette ze echter twee magische wezen waar ze tot dan toe nog nooit van gehoord had.

 

De Hidebehind is een nachtelijk spook, dat dwaalt door de bossen en aast op menselijke wezens. Zoals de naam al doet vermoeden, kan het zichzelf zo vervormen dat het zich achter bijna elk object kan verbergen, waardoor het zich perfect kan verbergen voor jagers of toekomstige slachtoffers. Het bestaan werd vermoed door de No-Majs, maar zij zijn niet opgewassen tegen de krachten van een Hidebehind. Alleen een heks of tovenaar zal waarschijnlijk een aanval van een Hidebehind overleven.

 

De Pukwudgie is ook inheems in Amerika. Het is een klein wezen met een groot gezicht en grote oren. Ze zijn in de verte verwant aan de Europese kobold. Ze zijn zeer onafhankelijk, lastig, niet zo dol op de mensheid (magisch en niet-magisch) en bezitten een eigen vorm van magie. Pukwudgies jagen met dodelijke, giftige pijlen en houden mensen graag voor de gek.

 

Deze twee wezens hadden elkaar ontmoet in het bos en de Hidebehind, die van ongewone grootte en kracht was, was er niet alleen in geslaagd om de Pukwudgie te vangen - die nog jong en onervaren was - maar stond op het punt hem te vermoorden op het moment dat Isolt een spreuk afvuurde waardoor de Hidebehind wegvluchtte. Isolt, die niet wist dat de Pukwudgie ook buitengewoon gevaarlijk was voor de mens, pakte hem op, droeg hem naar haar tijdelijke onderkomen en verzorgde hem tot de Pukwudgie weer helemaal gezond was.

 

De Pukwudgie vond het nu zijn plicht om haar te dienen tot hij de gelegenheid had gehad om zijn schuld terug te betalen. Hij beschouwde het als een grote vernedering dat hij een jonge heks diende die zo dwaas was om rond te dwalen in een vreemd land, waar Pukwudgies of Hidebehinds haar op elk moment van de dag konden aanvallen. De dagen van Isolt werden nu gevuld met het gemopper van de Pukwudgie die naast haar voeten sjokte. Ondanks de ondankbaarheid van de Pukwudgie vond Isolt hem grappig en ze was blij met zijn gezelschap. Na verloop van tijd ontwikkelde zich een vriendschap tussen hen die bijna uniek was in de geschiedenis van hun soorten. Trouw aan de taboes van zijn eigen volk weigerde de Pukwudgie om Isolt zijn individuele naam te vertellen. Daarom noemde ze hem “William”, naar haar overleden vader.