De geschiedenis van de familie Malfidus

Achtergrondverhaal

De naam Malfidus (Engels: Malfoy) komt uit het oud Frans en betekent ‘kwade trouw’. De tovenaar Armand Malfidus arriveerde in Groot-Brittannië, net als vele voorouders van adellijke Engelse families, met Willem de Veroveraar als onderdeel van het binnenvallende Normandische leger. Nadat hij onbekende, duistere (en hoogstwaarschijnlijk magische) diensten had bewezen aan koning Willem I kreeg hij een eersteklas stuk land in Wiltshire; een stuk land dat in beslag genomen was van lokale landeigenaren. Op dit stuk land wonen zijn nakomelingen de tien daaropvolgende eeuwen.

Hun sluwe voorvader Armand bezat veel van de kwaliteiten die de familie Malfidus tot op de dag van vandaag onderscheid. De familie Malfidus heeft altijd de naam gehad dat ze een groep gladjanussen waren, die overal op zoek waren naar macht en rijkdom. En hoewel ze oprecht geloven in de superioriteit van tovenaars ten opzichte van Dreuzels en ze enorm gehecht zijn aan zuiver bloed, vinden ze het nooit een probleem om zichzelf in de niet-magische gemeenschap te mengen als het hen uitkomt. Het resultaat: de Malfidussen zijn nu een van de rijkste tovenaarsfamilies van heel Groot-Brittannië (en het gerucht gaat, hoewel het nooit is bewezen, dat het speculeren met Dreuzelgeld daaraan heeft bijgedragen). In die honderden jaren zijn de Malfidussen erin geslaagd om hun land in Wiltshire te vergroten. Gewoon door stukken in te pikken van naburige Dreuzels. En van de royalty’s die ze ontvingen, kochten ze Dreuzelschatten en kunstwerken voor hun steeds groter wordende collectie.

Historisch gezien maakten de Malfidussen een groot onderscheid tussen arme Dreuzels en Dreuzels met rijkdom en autoriteit. Tot de invoering van het Statuut van Geheimhouding in 1692 was de familie Malfidus zeer actief in de hoge Dreuzelkringen. Er wordt dan ook gezegd dat ze een grote tegenstander waren van het invoeren van het Statuut, omdat ze zich hierdoor terug moesten trekken uit deze kringen. Hoewel het door de generaties erna fel wordt ontkend, is er voldoende bewijs dat suggereert dat de eerste Lucius Malfidus om de hand van koningin Elizabeth I heeft gevraagd, maar werd afgewezen. Sommige toverhistorici beweren dat verdere tegenstand van de koningin tegen een huwelijk te wijten was aan een vloek die deze afgewezen Malfidus over haar had uitgesproken.

Na de inwerkingtreding van het Statuut van Geheimhouding legden de Malfidussen zich erbij neer dat het contact met de hogere Dreuzelkringen voorbij was. Ze hadden hun pijlen nu gericht op een nieuw project: het net opgerichte Ministerie van Toverkunst. Plotseling riepen ze net zo hard als de anderen dat ze altijd al voor het Statuut waren geweest en ontkenden ze dat ze ooit met een Dreuzel hadden gesproken (of getrouwd waren).

De aanzienlijke rijkdom van de familie zorgde ervoor dat ze een aanzienlijke (en zeer kwalijke) invloed hadden op het Ministerie voor de komende generaties, hoewel geen enkele Malfidus ooit Minister van Toverkunst heeft willen worden. Nee, over de familie Malfidus wordt vaak gezegd dat je ze nooit zult vinden op de plaats delict, terwijl hun vingerafdrukken overal op de schuldige toverstok zitten. Dankzij hun rijkdom hoefden ze nooit te werken voor de kost. Daarom gaven ze de voorkeur aan een rol met macht achter de troon. Anderen mochten het vuile werk opknappen en, mocht het misgaan, dan waren die anderen verantwoordelijk voor het mislukken. De familie Malfidus heeft vele verkiezingscampagnes gefinancierd en was er ook niet vies van om te betalen voor vuil werk – zoals het vervloeken van de oppositie.

Maar waarom dan zo hameren op die bloedzuiverheid? De minachting die de Malfidussen hadden voor alle Dreuzels die geen macht of rijkdom hadden en de minachting voor de meerderheid van hun mede-tovenaars trok hen op een natuurlijke manier naar deze bloedzuiverheidsleer. Gedurende meerdere jaren in de twintigste eeuw leek hen dit de meeste macht op te kunnen leveren. Sinds de invoering van het Statuut van Geheimhouding is geen enkele Malfidus getrouwd met een Dreuzel of een tovenaar van Dreuzelouders. De familie heeft er echter wel voor gezorgd dat ze niet verzwakt of instabiel werden, door alleen te trouwen in de kleine poel van volbloed tovenaars. Dit in tegenstelling tot de zeer fanatieke families, zoals de Mergels (Gaunts) en Van Detta’s (Lestrange). Op de stamboom van de familie Malfidus kom je dus ook verschillende halfbloedjes tegen.

Een aantal opmerkelijke leden van de familie Malfidus:
- Nicholas Malfidus. Nicholas Malfidus leefde in de veertiende eeuw. Van hem wordt gezegd dat hij vele lastige Dreuzelhuurders heeft afgemaakt en hun dood dan afdeed als het gevolg van de Zwarte Dood (de pest). Hierbij ontsnapte hij aan de afkeuring van de Raad van Tovenaars.
- Septimus Malfidus. Septimus Malfidus was een zeer invloedrijke man op het Ministerie van Toverkunst aan het eind van de achttiende eeuw. Vele beweerden dat de Minister van Toverkunst, Unctuous Osbert, niet meer was dan zijn marionet.
- Abraxas Malfidus. Van hem wordt aangenomen dat hij deel uitmaakte van het duistere complot tegen Nobby Leach, de eerste Minister van Toverkunst met Dreuzelouders, die in 1969 vroegtijdig zijn post verliet. Oh, er werd trouwens nooit iets bewezen tegen Malfidus.

En als we dit rijtje afmaken, komen we bij een bekende naam: Lucius Malfidus. Lucius was de zoon van Abraxas en werd bekend als een van de Dooddoeners van Voldemort. Tot twee keer toe wist hij uit de gevangenis te blijven voor zijn daden als Dooddoener. De eerste keer beweerde hij dat hij handelde onder de Imperiusvloek (hoewel velen beweerden dat hij dankzij vriendjes met hoge posities bij het Ministerie werd vrijgesproken). De tweede keer maakte hij een deal. Hij leverde het bewijs aan tegen mede-Dooddoeners en hielp bij het gevangennemen van de Dooddoeners die waren ondergedoken.