Minerva Anderling

Achtergrondverhaal

Er valt zoveel te schrijven over Minerva Anderling dat we niet haar hele levensverhaal gaan behandelen in dit achtergrondverhaal. We nemen jullie graag mee naar wat er gebeurde vóórdat Harry Potter naar Zweinstein ging

Jeugd

Minerva Anderling was het eerste kind en de enige dochter van Robert en Isobel. Robert was een Schotse presbyteriaanse predikant en Isobel was opgeleid op Zweinstein.

Minerva’s vader raakte in de ban van de opgewekte Isobel Ross, die in hetzelfde dorp woonde als hij. Net als zijn buren geloofde Robert dat Isobel naar een speciaal damesinternaat in Engeland ging. In werkelijkheid was Isobel die maanden op Zweinstein. Isobel was zich ervan bewust dat haar ouders (een heks en een tovenaar) een relatie met de jonge, serieuze Dreuzel zouden afkeuren en dus hield Isobel hun ontluikende relatie geheim. Tegen de tijd dat ze achttien was, was ze verliefd geworden op Robert. Ze vond alleen niet de moed om hem te vertellen wat ze was.

Het koppel liep samen weg, tot grote woede van hun beider ouders. Nu ze gescheiden was van haar familie kon Isobel zich er niet toe zetten om het geluk tijdens hun huwelijksreis te verstoren door haar kersverse echtgenoot te vertellen dat ze als beste van de klas was afgestudeerd op Spreuken & Bezweringen of dat ze aanvoerder was geweest van het Zwerkbalteam. Na hun huwelijksreis betrokken ze de pastorie aan de rand van Caithness.

De geboorte van hun eerste kind bracht zowel vreugde als problemen. Isobel miste haar familie en de magische gemeenschap en ze stond erop om haar dochter te vernoemen naar haar eigen grootmoeder Minerva, die een enorm getalenteerde heks was. Dit was een nogal ongewone naam in de gemeenschap en Robert Anderling vond het moeilijk om de keuze van zijn vrouw uit te leggen aan de parochianen. Bovendien was Isobel erg humeurig en wist hij niet hoe hij daar mee om moest gaan. Vrienden verzekerden hem ervan dat vrouwen vaak emotioneel waren na de geboorte van een baby en dat het vanzelf wel weer goed zou komen.

Isobel trok zich echter steeds meer terug. Ze sloot zich vaak dagenlang af met Minerva. Isobel vertelde haar dochter later dat ze al heel vroeg kleine, maar onmiskenbare tekenen van magie had gezien. In haar bedje vond ze speelgoed die even daarvoor nog op de bovenste plank van de kast had gelegen. De familiekat leek haar bevelen uit te voeren nog voordat Minerva kon praten. Ook hoorde men af en toe de doedelzak van haar vader uit zichzelf spelen vanuit een verre kamer, iets wat baby Minerva liet grinniken.

Isobel werd verscheurd tussen trots en angst. Ze wist dat ze Robert de waarheid moest gaan vertellen. Uiteindelijk, als antwoord op Roberts geduldige vragen, barstte Isobel in tranen uit, haalde haar toverstok uit de afgesloten doos onder haar bed en liet ze hem zien wat ze was.

Hoewel Minerva nog te jong was om zich die nacht te herinneren, kreeg ze door de nasleep ervan wel een bitter begrip van de complicaties van het opgroeien met magie in een Dreuzelwereld. Hoewel Robert niet minder van zijn vrouw was gaan houden, was hij diep geschokt door de openbaring en door het feit dat ze het zo lang geheim voor hem gehouden had. Hij was een eerlijk en oprechte man en werd nu meegetrokken in een leven van geheimhouding, wat absoluut niet bij hem paste. Isobel legde in tranen uit dat zij (en hun dochter) gebonden waren aan het Internationaal Statuut van Geheimhouding en dat ze de waarheid over zichzelf moest verbergen, omdat ze anders het Ministerie van Toverkunst over zich heen zou krijgen. Robert was ook bang voor wat de lokale bevolking – over het algemeen sober, rechtlijnig en conventioneel – zou denken over een heks als vrouw van hun predikant.

De liefde tussen de twee bleef bestaan, maar het vertrouwen tussen haar ouders was kapot. Iets wat Minerva, een slim en oplettend kind, met droefheid aanzag. Er werden nog twee kinderen geboren, twee jongens: Malcolm en Robert Junior. Minerva hielp haar moeder om aan hen uit te leggen dat ze niet met hun magie mochten pronken. Ook hielp Minerva haar moeder om de ongelukken en de schaamte die hun magie soms veroorzaakte te verbergen voor hun vader.

Minerva was heel close met haar vader, op wie ze qua temperament meer leek dan haar moeder. Ze zag hoe erg hij worstelde met de vreemde situatie van zijn gezin. Ook voelde Minerva hoe zwaar haar moeder het vond om zich aan te passen aan de Dreuzelwereld, waarin ze haar aanzienlijke talenten niet kon gebruiken. Ze zou nooit vergeten hoe hard haar moeder huilde toen de brief kwam dat Minerva was toegelaten op Zweinstein. Tranen van geluk, trots, maar ook van jaloezie.

School

Al op haar eerste avond trok Minerva de aandacht. Het duurde vijf en een halve minuut voordat de Sorteerhoed haar uiteindelijk indeelde bij Griffoendor, nadat hij lang twijfelde tussen Griffoendor en Ravenklauw (iets wat later een onderwerp werd voor grapjes tussen Minerva en haar collega Filius Banning (Flitwick) aangezien hij hetzelfde had gehad, maar de Sorteerhoed bij hem uiteindelijk voor Ravenklauw ging).

Minerva werd al snel erkend als de meest uitmuntende leerling van haar jaar, met een bijzonder talent voor Gedaanteverwisseling. Tijdens haar schoolcarrière waren zowel de talenten van haar moeder als het ijzersterke morele gevoel van haar vader te zien. Ook overlapte haar schoolcarrière deels met die van Pomona Stronk (Sprout), het latere hoofd van Huffelpuf, en ze gingen goed met elkaar om.

Aan het einde van haar opleiding had Minerva een indrukwekkend schoolcarrière achter de rug: topcijfers voor haar S.L.I.J.M.B.A.L.len en P.U.I.S.T.en, Klassenoudste, Hoofdmonitor en winnares van de Transfiguration Today Most Promising Newcomer-prijs (de prijs voor veelbelovende nieuwkomer in de Gedaanteverwisseling). Onder begeleiding van haar inspirerende leraar Gedaanteverwisseling, Albus Perkamentus (Dumbledore), was ze erin geslaagd om een Faunaat (Animagus) te worden. Haar dierlijke vorm, met zijn kenmerkende markeringen (cyperse kat, vierkante brilmarkeringen rond de ogen), werd geregistreerd in het register van het Ministerie van Toverkunst. Ook was Minerva, net als haar moeder, een goede Zwerkbalspeler, hoewel een vervelende val in haar laatste jaar (een fout tijdens de wedstrijd Griffoendor tegen Zwadderich waarin beslist zou worden wie de beker zou winnen) haar een hersenschudding, verschillende gebroken ribben en een levenslang verlangen om Zwadderich te verslaan op het Zwerkbalveld opleverde. Hoewel ze het Zwerkballen opgaf na haar afstuderen, was ze als professor zeer betrokken bij het team, had ze een scherp oog voor Zwerkbaltalent en was ze nog even competitief.

Eerste keer liefdesverdriet

Na haar afstuderen keerde Minerva terug naar de pastorie om de zomer door te brengen met het gezin, voordat ze naar Londen zou vertrekken. Er was haar een baan aangeboden bij het Ministerie van Toverkunst op het Departement van Magische Wetshandhaving. Maar deze zomermaanden zouden een van de moeilijkste van haar leven blijken, want toen ze achttien jaar oud was, bewees ze dat ze echt haar moeders dochter was: ze werd halsoverkop verliefd op een Dreuzeljongen.

Dougal McGregor was de knappe, slimme en grappige zoon van de plaatselijk boer. Hoewel ze misschien minder mooi was dan haar moeder, was Minerva slim en grappig. Dougal en Minerva hadden dezelfde humor, konden felle discussies met elkaar voeren en vermoedden mysterieuze diepten in elkaar. Voordat ze het zelf doorhadden zat Dougal op één knie in een geploegd veld en vroeg Minerva ten huwelijk. Ze zei ja.

Ze ging naar huis om haar ouders te vertellen van haar verloving, maar ze merkte dat ze dit niet kon. Die nacht lag ze wakker en dacht ze aan haar toekomst. Dougal wist niet wie zij werkelijk was, net zoals haar moeder de waarheid had achtergehouden voor haar vader. Minerva had van dichtbij meegemaakt wat voor een soort huwelijk ze zou hebben als ze zou trouwen met Dougal. Het zou het einde van al haar ambities betekenen, haar toverstok moest worden verstopt, haar kinderen zouden leren liegen… Ze wist ook dat Dougal niet met haar mee zou gaan naar Londen, zodat zij elke dag voor het Ministerie kon werken. Nee, hij verheugde zich erop om de boerderij van zijn vader over te nemen.

De volgende ochtend glipte Minerva al vroeg het huis van haar ouders uit en ging langs bij Dougal. Ze vertelde hem dat ze van gedachten was veranderd en niet met hem kon trouwen. Vanwege het Internationaal Statuut van Geheimhouding kon ze hem geen goede reden geven… Met een zwaar gebroken hart liet ze hem achter en drie dagen later vertrok ze naar Londen.

Terugkeer naar Zweinstein

Minerva werd met open armen ontvangen op de toverschool. Ze stortte zich op het werk en bewees al snel dat ze een strenge, maar inspirerende docente was. De brieven van Dougal McGregor die ze in een doos onder haar bed haar opgeborgen, lag daar beter dan dat haar toverstok daar opgeborgen moest worden (hield ze zichzelf voor). Toch kwam het als een schok toen Isobel haar een brief met plaatselijk nieuws schreef dat Dougal met de dochter van een andere boer was getrouwd.

Albus Perkamentus vond Minerva laat op de avond in tranen in haar klas. Ze besloot hem het hele verhaal te vertellen. Albus Perkamentus bood haar zowel troost als wijsheid en vertelde Minerva over zijn eigen familiegeschiedenis, die ze voorheen niet kende. Die vertrouwensrelatie en de persoonlijke verhalen die ze die avond hadden uitgewisseld, was de basis voor een blijvend wederzijds respect en vriendschap tussen twee uiterst persoonlijke en gereserveerde karakters.

Huwelijk

Ondanks dat ze nu op Zweinstein werkte, bleef haar vriendschap met haar oude baas van het Ministerie Elphinstone Urquart bestaan. Hij kwam haar opzoeken tijdens een vakantie in Schotland en tot haar grote verbazing (en in verlegenheid gebracht) vroeg hij haar ten huwelijk in de theewinkel van Madame Kruimelaars (Madam Puddifoot). Minerva was nog steeds verliefd op Dougal en wees hem af.

Maar Elphinstone hield nooit op met van haar te houden en deed haar regelmatig een aanzoek, ook al bleef ze weigeren. De dood van Dougal McGregor, hoewel het ook traumatisch was, leek Minerva te bevrijden. Kort na de eerste nederlaag van Voldemort vroeg Elphinstone haar opnieuw ten huwelijk tijdens een zomerse wandeling over het terrein van Zweinstein. Dit keer zei ze ja. Elphinstone, inmiddels met pensioen, was buiten zichzelf van vreugde en kocht voor hen een klein huisje in Zweinsveld, vanwaar Minerva elke dag makkelijk naar haar werk kon gaan.

Minerva was altijd al een beetje een feministe en stond erop om haar eigen naam te behouden na het huwelijk. Professor Anderling bleef dus Professor Anderling. Anderen vroegen ze af waarom ze die naam zou graag wilde houden – de naam van haar Dreuzelvader – en niet een bloedzuivere naam wilde aannemen.

Het huwelijk was erg gelukkig, hoewel het niet lang geduurd heeft. Het koppel kreeg geen eigen kinderen, maar Minerva’s nichtjes en neefjes (kinderen van haar broers Malcolm en Robert) kwamen vaak op bezoek in het huis. Dit was een heel gelukkige periode voor Minerva Anderling.

Bron